Zaman kendi içinde akıp giderken çok şeyi de beraberinde götürüyor gerçekten. Bir an durup seyretmeye çalışıyorum ama öyle bir akıntı geliyor ki beni de beraberinde götürüyor. Koşturmaca, bir yerlere ve bir şeylere yetişmeye çalışma derken kendime geç kaldığımı hissediyorum bu aralar. Aklımdan milyon tane fikir geçerken ben bunların hiç birini gerçekleştirmek için çaba harcamıyorum. Başkasını suçlamak en  kolay yöntemken ben kendimi suçluyorum. Zaman bu kadar hızlı akıp gidiyorken kendime ne biriktiriyorum? Eskiden olduğu gibi bana dair güzel anılar bırakabiliyor muyum? Sanırım bu aralar sorduğum bu sorular cevapsız kalıyor. Toplanmalı ve kendime gelme vaktim çoktan geldi de geçmeden yetişmem gerekiyor. Nefes aldığım sürece umut var.