Küçükken yaşadığımız köyde küçük ama kalpleri çok büyük insanlar vardı.Samimiyet dolu,insan kelimesinin anlamını yansıtan,basit ve sıradan insanlardı.Kapıları dip dibe komşular vardı.Mutfağında eksik olan diğerinden ister bu böyle gün boyu devam eder giderdi.Ramazan günleri iftara yakın evde pişen yemekten komşuya gönderilir,çocuklar ellerinde tabaklarla ordan oraya gider gelirdi.Tabağın içinde belki çok pahalı yiyecekler yoktu.Ama bir lokması dahi en pahalı restoranlarda ki lezzetlere bin kat değerdi.Arkadaşlıklar vardı.Gün boyu okulda olduğun arkadaşınla teneffüs aralarını ip ile çekerdin.Kavga ederdin yeri geldiğinde ama öyle uzun süreli değil.Okul çıkışlarında satıcılar olmazdı.Okula yakın evde oturan teyzeler seni kollar gözetirdi.Hiç unutmam bizim okul yolunda kocaman köpeği olan bir ev vardı.Her sefer ordan geçerken korku ile titrerdik.Çoğu kez ordan nefes nefese geçerdik.Masumiyetimiz vardı.Bugün yüzümüzde kalmayan tebessümümüz vardı...